ادامه مقاله پوشاک زنان در قرن نوزدهم ….
قسمت دوم ( اخر)
پیراهن: در این دهه پشت لباس اهمیت بیشتری پیدا کرد. پشت لباس پف دار گردید و استفاده از باسل ضرورت یافت. پشت دامن دنباله دار بود و بالا تنه لباس کوتاه و آستری از ابریشم یا مخمل داشت که با استفاده از استخوان نهنگ شکل مطلوب را به خود می گرفت. در اواخر این دهه پیراهن کوتاه که روی دامن اصلی قرار می گرفت بلندتر شد و دامن این پیراهن شکل زیبایی بر روی باسن جمع می شد. آستینهای لباس روز، گشاد و بلند و لباس شب آستینی بسیار کوتاه و یقه ای باز و چهار گوش داشت. در این دهه استفاده از لباسهای زیر اهمیت بسیاری پیدا کرد.
بالا پوش: بالا پوش در دوره مذکور کت شنل و شال متداول بود. برای تزئینات بر روی آنها از مهره های رنگین و سنگ کهربا نصب می کردند و حاشیه ای از یراق تور و شرابه به آنها می افزودند.
کلاه: کلاهی آراسته به روبان گل و پر شتر مرغ رونق یافت و یک قطعه تور کوتاه و چسبان که بر چهره کشیده می شد متداول گردید.
پیراهن: در دهه نود زیردامنی باسل کاملا” از میان رفت و طرحهای لباس با حفظ ترکیب خود با تغیراتی جزئی مطرح گردید. سیمای کلی اندام خانمها بیشتر شبیه به ساعت شنی بود بالا تنه چسبان و اغلب پیش سینه ای مضاعف از ابریشم داشت. گودی یقه پیراهن روز، بسیار اندک بود یقه های ایستاده و چسبان و سر آستینها آهار زده در اواسط دهه باب شد آستینهای باریک و بلند بودند.
بالاپوش: کتهای بلند و گشاد شنلهای کوتاه رداهای بلند که به صورت نیم دایره بریده می شدند پالتو یا کتهای بلند چسبان شالهای زمستانی در طراحی و رنگهای متفاوت متداول بودند.
در دهه آخر قرن نوزدهم زیر دامنی چتری که پشت دامن را بر جسته می کرد و دامنهایی که روی باسن جمع می شدند از صحنه خارج شد لباسها ساده تر شد. دامن روی باسن چسبان بود و رو به پایین به شکل زنگوله گشاده می شد و دنباله ای در پشت آن قرار داشت. تعداد زیردامنیها کم شد و اغلب بیش از یک زیردامنی پوشیده نمی شد.
آستینها در قسمت بالا پف دار و از آرنج به پایین تنگ بود جلوی بالا تنه که به شکل مثلثی نوک تیز بود با تیغه های از استخوان نهنگ و آستری ضخیم محکم و استوار می ماند. در سالهای دهه ۹۰ دامنی جدا از بالا تنه دوخته می شد که با یک بلوزان گشاد همراه می گشت. نوعی پیراهن چسبان و سیاه رنگ مخصوص مجالس و رقص و مهمانیهای عصر به نام پیراهن (پرنسسی) عرضه گردید. بر روی این پیراهن جلیقه ای چسبان یا بلوزی گشاد پوشیده می شد. ترک ها و پیلی های اکاردئونی برای کت و دامن مد شد. در این سالها سالنهای مد به تدریج گسترش پیدا کردند. استفاده از تور برای دور یقه سر آستینها جلوی بلوز انها یا پیش سینه رواج داشت. اختصاص لباسهای متفاوت برای موقعیتهای متفاوت در سالهای دهه ۹۰ مطرح شد. لباس اسپرت، لباس میهمانی، لباس مجالس رقص، لباس راحتی، لباس روز و لباس سفر از این نوع دسته بندیها بود. کرست ها خلاصه شد و بخش بالایی خود را از دست داد و طوری ساخته می شد تا حد امکان کمر را باریکتر نشان دهد، اندازه مطلوب دور کمر ۴۵ سانتی متر بود.
کفش: کفش نیز برای موقعیتهای متفاوت طراحی می شد. کفش مهمانی، کفش روز یا چکمه پیاده روی و پوتین از آن نمونه ها بودند در ساخت کفشها بیشتر از چرم استفاده می شد. کفش پاشنه بلند از پارچه یا چرم رونق داشت. کفش با پنجه باریک متداول گردید. نوعی کفش به نام ((کفش کنگره)) که در طرفین آن کش بکار می رفت تهیه شد که به دلیل فرسوده شدن کش زیاد مورد استقبال قرار نگرفت.
در حال حاضر طراحان مد تلاش می‌کنند تا لباسی که طراحی می‌کنند تابعی از زیبایی و خوش ذهنی باشد، آنها باید توجه داشته باشند که هر نوع لباسی چه مخاطبی دارد و همچنین در چه مکان و زمانی پوشیده می‌شود. آنها برای انجام این امر محدوده‌ای وسیع از مواد و پارچه ها و همچنین طیف گسترده‌ای از رنگ‌ها، الگوها و سبک‌ها را در اختیار دارند. با توجه به اینکه لباسهای روز و معمولی بیشترین میزان لباسهای مصرفی را تشکیل می‌دهند و در محدودهٔ سبک‌های قراردادی متداول و مرسوم قرار دارند، لباسهای رسمی و لباسهای شب که برای مراسم خاص و مهمانی‌ها استفاده می‌شوند نیز مطلوب هستند و مخاطبان خاص خود را دارند.
برخی از لباسها به طور خاص برای یک شخص ساخته می‌شوند که دوخت سفارشی یا اوت کوتور یا به فرانسوی Haute couture خیاطی قراردادی از جمله روش‌هایی هستند که برای این منظور به کار می‌روند. با این وجود امروزه پوشاک بیشتر برای بازار انبوه، به خصوص لباسهای روز و معمولی طراحی می‌شوند.
پایان
ثبت ديدگاه